Zmiany klimatu to temat, za którym kryją się realne zagrożenia dla współczesnej cywilizacji. Wzrost temperatury na Ziemi, który obserwujemy od momentu gwałtownego uprzemysłowienia się świata, powodowany jest przede wszystkim przez gazy cieplarniane, w tym głównie CO2.

Zmiany klimatu wywołują wiele, często trudnych do przewidzenia, anomalii atmosferycznych, grożących setkom milionów ludzi na całym świecie. Wśród nich można wymienić,
m.in. zalewanie obszarów nadbrzeżnych, ekstremalne i częste upały, susze czy zwiększoną liczbę cyklonów tropikalnych. W przypadku zaniechania na forum międzynarodowym jakichkolwiek działań ochronnych, zmierzających do ograniczenia zmian klimatu, w przeciągu najbliższych stu lat ryzyko wystąpienia wielkich szkód gospodarczych i społecznych zwiększy
się wielokrotnie.

Skutki zmiany klimatu dotykają również bezpośrednio Polski. Odczuwalne anomalia temperaturowe w poszczególnych porach roku, powodzie, trąby powietrzne powodują nie tylko większą podatność na choroby, zniszczenia, ale także przekładają się na skutki ekonomiczne i społeczne oraz sektorowe, jak np. rolnictwo.

Za pierwszy krok międzynarodowej społeczności do wspólnego, sformalizowanego działania na rzecz redukcji emisji gazów cieplarnianych uznaje się Ramową Konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu oraz Protokół do tej konwencji zwany Protokołem z Kioto. Na jego mocy kraje Wspólnoty Europejskiej wraz z 37 uprzemysłowionymi państwami zobowiązały się do ograniczenia emitowanych przez siebie gazów cieplarnianych o przynajmniej 5% w stosunku do roku 1990. Okres obowiązywania Protokołu z Kioto to lata 2008-2012.

Protokół z Kioto, który wszedł w życie w lutym 2005 roku jest międzynarodowym porozumieniem dążącym do ustanowienia mechanizmów hamujących globalne ocieplenie. Dotychczas ratyfikowały go 182 państwa. Największy na świecie emitent gazów cieplarnianych – Stany Zjednoczone (ok. 35% globalnej emisji) – dotychczas nie ratyfikował Protokołu. Najwyższą władzą Protokołu jest Spotkanie Stron (CMP).

Każde z rozwiniętych państw-stron Protokołu z Kioto otrzymuje pulę tzw. jednostek przyznanej emisji (AAUs), która wyznacza dla nich limit emisji gazów cieplarnianych. W przypadku przekroczenia tego limitu będą musiały one wywiązać się ze swoich zobowiązań w kolejnym okresie, a pula jednostek przyznanych na ten cel zostanie obniżona.

Kierując się zasadą „wspólnej, lecz zróżnicowanej odpowiedzialności”, Protokół z Kioto nie nałożył żadnych prawnie wiążących zobowiązań redukcyjnych na kraje rozwijające się.

W celu wypełnienia przez kraje rozwinięte ich zobowiązań redukcyjnych Protokół z Kioto dopuszcza handel trzema rodzajami jednostek: jednostkami przyznanej emisji (AAUs), poświadczonymi jednostkami redukcji emisji (CERs) uzyskanymi z realizacji projektów w krajach rozwijających się oraz jednostkami redukcji emisji (ERUs) pochodzącymi z projektów realizowanych w krajach rozwiniętych.

Pierwszy okres obowiązywania Protokołu z Kioto kończy się po 2012 roku, jednak sam Protokół przewiduje kontynuację działań w dalszym czasie – zobowiązania ustanowione na ten okres mają dotyczyć jedynie dalszych działań dla państw rozwiniętych. Proces negocjacyjny w tym obszarze prowadzi Grupa ad hoc do spraw kolejnych zobowiązań krajów z Załącznika I Konwencji Ramowej (AWG KP).

W celu poszerzenia działań zmierzających do walki z globalnym ociepleniem oraz wzmocnienia działań wynikających z Konwencji Ramowej powołana została Grupa ad hoc do spraw długofalowej współpracy (AWG LCA). Prowadzi ona prace nad nowym globalnym porozumieniem, które obowiązywać będzie po roku 2012 i z założenia ma spowodować włączenie do procesu nie tylko tych państw, które do tej pory nie ratyfikowały zobowiązań redukcyjnych z Protokołu z Kioto, ale także działań krajów rozwijających się.

Finał negocjacji nad tym porozumieniem oczekiwany jest w 2009 roku.