Szanowni Państwo!

Niebawem, zgodnie z wielowiekową tradycją spotkamy się w gronie rodziny i przyjaciół podczas wigilijnej wieczerzy i świątecznych dni, jednak w ostatnich miesiącach wielu z nas zatroskanych jest przede wszystkim tym co dzieje się w naszym kraju, i w skutkach będzie wpływało przez wiele lat zarówno na nasze życie, ale przede wszystkim na życie naszych dzieci i wnuków. Rozsądnie myślący Polacy każdego dnia zadają sobie jakże ważne pytanie, ku czemu jako naród tak tragicznie doświadczony przez 1000-letnią, burzliwą historią zmierzamy, czy po raz kolejny brakuje nam instynktu samozachowawczego? Ten ogólnonarodowy chocholi taniec, tak jednoznacznie i proroczo przedstawiony w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego, ponownie nas ogarnia? To co się dzieje obecnie w dużej mierze oparte jest na wzajemnej relacji prawdy i kłamstwa w naszym życiu zarówno społecznym jak i publicznym.

W ostatnich dniach porządkując dokumenty natrafiłem na fragmenty homilii wygłoszonej przez naszego papieża Jana Pawła II podczas mszy świętej w Olsztynie w dniu 6 czerwca 1991 roku, czyli w drugim roku po odzyskaniu przez Polaków tak wyczekiwanej od dziesięcioleci wolności. Homilia poświęcona była ósmemu przykazaniu Dekalogu, i tutaj zacytuję słowa Papieża: „Ósme przykazanie Dekalogu w szczególny sposób wiąże się z prawdą, która obowiązuje człowieka w obcowaniu z innymi ludźmi i w całym życiu społecznym. Przypatrzmy się znaczeniu prawdy w naszym życiu publicznym. W odnowionej Polsce nie ma już urzędu cenzury, różne stanowiska i poglądy mogą być przedstawiane publicznie. Została przywrócona – jakby powiedział Cyprian Norwid – „wolność mowy”. Wolność publicznego wyrażania swoich poglądów jest wielkim dobrem społecznym, ale nie zapewnia ona wolności słowa. Niewiele daje wolność mówienia, jeśli słowo wypowiadane nie jest wolne. Jeśli jest spętane egocentryzmem, kłamstwem, podstępem, może nawet nienawiścią i pogardą dla innych – dla tych na przykład, którzy różnią się narodowością, religią albo poglądami. Niewielki będzie pożytek z mówienia i pisania, jeśli słowo będzie używane nie po to, aby szukać prawdy, wyrażać prawdę i dzielić się nią, ale tylko po to, by zwyciężać w dyskusji i obronić swoje – może właśnie błędne – stanowisko”. „Słowa mogą czasem wyrażać prawdę w sposób dla niej samej poniżający. Może się zdarzyć, że człowiek mówi jakąś prawdę po to, żeby uzasadnić swoje kłamstwo. Wielki zamęt wprowadza człowiek w nasz ludzki świat, jeśli prawdę próbuje oddać na służbę kłamstwa. Wielu ludziom trudniej wtedy rozpoznać, że ten świat jest Boży. Każdy podstęp wobec drugiego człowieka, każda skłonność do używania osoby ludzkiej w charakterze narzędzia, każde używanie słów po to, aby wpływać na innych swoim zagubieniem moralnym, swoim wewnętrznym nieporządkiem – wprowadza w życie społeczne atmosferę kłamstwa.”

„Trzeba przywrócić niezastąpione niczym miejsce cnocie prawdomówności. Trzeba, by ona kształtowała życie rodzin, środowisk, społeczeństwa, środków przekazu, kultury, polityki i ekonomii. Nasze słowo musi być wolne, musi wyrażać naszą wewnętrzną wolność. Nie można stosować środków przemocy, ażeby człowiekowi narzucać jakieś tezy. Te środki przemocy mogą być takie, jakie znamy z przeszłości, ale w dzisiejszym świecie także i środki przekazu mogą stać się środkami przemocy, jeżeli stoi za nimi jakaś inna przemoc, niekoniecznie ta przemoc fizyczna. Jakaś inna przemoc, jakaś inna potęga. Słowo ludzkie jest i powinno być narzędziem prawdy”.

Szanowni Czytelnicy zaniepokojony naszą wspólną przyszłością pozwoliłem sobie w ten nietypowy sposób odwołać się do naszego największego autorytetu moralnego, jakim niewątpliwie był, powinien być dzisiaj i w przyszłości Jan Paweł II. Te wybrane fragmenty cytowanej homilii powinien stosować w swoim życiu każdy z nas, a szczególnie ci, którzy z naszego wyboru wzięli na swoje barki odpowiedzialność za naród nie tylko w teraźniejszości, ale przede wszystkim w przyszłości. To ci wybrani spośród nas – tak chętnie odwołujący się do Dekalogu w środkach masowego przekazu, powinni w swoim postępowaniu i czynach, m. innymi w życiu publicznym, a może w tym obszarze przede wszystkim żyć w prawdzie, o czym dobitnie mówił do nas Papież w roku 1991.

Po tym, znacznie dłuższym niż zwykle wstępie przejdę tradycyjnie do omówienia zawartości tego numeru, który otwiera artykuł Oktawii Dolnej poświęcony wybranym zagadnieniom komputerowego modelowania pracy gruntowych pomp ciepła. Publikacja łączy przegląd literatury, opis modelu matematycznego skraplacza i parownika SPC oraz autorskiego programu realizującego obieg SPC. Autorka zwraca uwagę na główne problemy związane z wykorzystaniem gruntu jako dolnego źródła ciepła. Przedstawia własny program obliczeniowy 0D, opracowany na potrzeby symulowania współpracy sprężarkowej pompy ciepła z gruntowym wymiennikiem ciepła o nietypowej konstrukcji. W artykule opisano przykładowe wyniki sprzęgnięcia programowania na poziomie 0D i 3D, co daje wymierne rezultaty w przypadku projektowania systemów z gruntowymi pompami ciepła, podano również przykładowe wyniki analizy CFD dla pionowego, współosiowego gruntowego wymiennika ciepła. Z kolei Grzegorz Madziąg prezentuje kolejną część stałej pozycji „Alfabet PIUSWIKa”, czyli Projektanta, Instalatora, Użytkownika Systemów Wentylacyjnych i Klimatyzacyjnych, która poświęcona jest literze I, czyli systemom indukcyjnym, które w sposobie swojej pracy znane i stosowane były już na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Stanowiły one jeden z wariantów rozwiązania systemów wentylacji i klimatyzacji w budowanych i modernizowanych obiektach. Dzięki udoskonalonej konstrukcji i zaletom jakimi się charakteryzują, przeżywają swoisty renesans. Są obecnie często spotykane jako rozwiązanie alternatywne w projektach i realizacjach systemów klimatyzacji wszędzie tam, gdzie niezbędne jest zapewnienie indywidualnej temperatury i utrzymanie wysokiego poziomu komfortu cieplnego w pomieszczeniu.

Kolejny materiał, to czwarta część większej całości poświęconej instalacjom gazów medycznych, sprężonego powietrza i próżni, której autorem jest doskonale znany naszym Czytelnikom Krzysztof Kaiser. Sprężone gazy i pary znajdują szerokie zastosowanie w różnych gałęziach przemysłu, m. in. w przemyśle spożywczym, chłodnictwie i transporcie. Do najczęściej sprężanych płynów można zaliczyć powietrze, czynniki chłodnicze, amoniak, azot, tlen, dwutlenek węgla, czy metan. Ze względu na wymagane parametry, w zależności od przeznaczenia sprężane gazy dzieli się na: gazy techniczne, medyczne i spożywcze. W prezentowanym cyklu artykułów omawiane są m. in. niezbędne w codziennej eksploatacji informacje z zakresu termodynamiki gazów, wymiany ciepła, działania urządzeń i instalacji gazów medycznych, obsługi tych instalacji oraz obsługi butli gazowych. Publikowana w tym numerze część 4 tego cyklu poświęcona jest uzdatnianiu sprężonego powietrza oraz podstawowym elementom jego instalacji, czyli rurociągom, zbiornikom i armaturze.

W dziale poświęconym urządzeniom chłodniczym Stefan Golus omawia układy chłodnicze z pionowymi osuszaczami ciekłego amoniaku, w których zastosowany jest system „LVS” (Low Volume System), Piotr Kamecki przybliża mało znany problem wpływu obecności wody w amoniaku na zapotrzebowanie mocy napędowej przez instalację chłodniczą. Z kolei Grzegorz Mizera podejmuje problem częstego niedoceniania prawidłowego załadunku komór przechowalniczych i mroźniczych. Załadunek towaru to ważna czynność mająca bardzo istotny wpływ na przebieg procesu przechowywania. Nie wolno podczas załadunku zapomnieć, że cyrkulujące w komorze przechowalniczej czy mroźni powietrze to element łańcucha chłodniczego. A o mocy i jakości łańcucha świadczy zawsze jego najsłabsze ogniwo. Dlatego podczas całego procesu załadunku trzeba tak ustawiać ładowany produkt, aby cyrkulujące powietrze musiało płynąć tam gdzie jest potrzebne, a nie tam gdzie jest mu łatwiej. W podsumowaniu artykułu Autor zwraca uwagę, że niedocenianie wpływu właściwego załadunku produktów zarówno w komorach przechowalniczych jak i mroźniach może powodować bardzo duże problemy z ich jakością po okresie przechowywania.

Dział o charakterze informacyjnym otwiera niezwykle ciekawa publikacji prof. Adama Barylskiego poświęcona działalności polskich wynalazców i inżynierów za oceanem. Najliczniejszą grupę zawodową Polonii w Ameryce Północnej stanowią inżynierowie różnych specjalności, działający od lat w wielu stowarzyszeniach w Nowym Jorku, Detroit, Chicago, Kalifornii i Toronto. Warto zauważyć, że według szacunków, na 100 najwybitniejszych i nieżyjących już polskich inżynierów, aż 51 pracowało poza Polską. Ich nowatorskie osiągnięcia są ciągle zbyt mało znane w kraju, a stanowią przecież część dorobku Polonii i zmieniały nie tylko Amerykę, ale i globalnie świat nie tylko naszych przodków, jak i ten, w którym teraz żyjemy i działamy. Zachęcam naszych Czytelników, przede wszystkim studentów, przyszłych inżynierów do lektury tego opracowania. Inne informacje zawarte w tym dziale, to relacja z VII Ogólnopolskich Warsztatów Amoniakalnych 2017, zorganizowanych w drugiej połowie października przez firmę metalko w Łysomicach koło Torunia oraz z II Konferencji na temat stosowania CO2 w chłodnictwie. Impreza ta odbyła się w drugiej połowie listopada w Bydgoszczy, a jej organizatorem również była firma metalko. Waldemar Targański przygotował relację z uroczystości otwarcia nowej siedziby firmy FLOWAIR w Gdyni.

W dziale materiałów sponsorowanych firma Klima- Therm prezentuje nowości w ofercie firmy Fujitsu – klimatyzatory typu split serii „KG”, a Adam Koniszewski omawia zalety nowej aplikacji Smart Room Heating w ofercie firmy Dimplex. Tradycyjnie zainteresowane osoby znajdą relację fotograficzną z kolejnych szkoleń i egzaminów na certyfikat kompetencji w zakresie ustawy F-gazowej, które odbyły się w ostatnim okresie w Gdańskim Centrum Szkoleń i Certyfikacji. Jesteśmy przekonani, że prezentowane w numerze materiały będą dla Państwa interesującą lekturą.

Z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia, a w perspektywie Nowego 2018 Roku, wszystkim naszym współpracownikom i sympatykom życzymy przede wszystkim spełnionej nadziei na normalne jutro nasze i naszych bliskich. Tradycyjnie życzymy zdrowia, pogody ducha, realizacji planów i zamierzeń w pracy zawodowej, i w życiu prywatnym, słowem aby ten nadchodzący rok był dla nas wszystkich pozytywnym, udanym doświadczeniem.